Xwedê dixwaze ku em mirov piştî mirinê herin bihiştê, Orşelîma nû. Ji bo vê jî divê mirov pak û bê guneh be. Lêbelê ji ber hilweşînê, guneh êdî bi mirovan ve girêdayî ye. Û tu kes ji guneh azad nabe. Ji ber vê sedemê mirov piştî mirina xwe nikare li cennetê here cem Xwedê. Paqijiya Xwedê bi tenê nahêle ku em bi gunehê pîskirî werin ber Xwedê. Xwedê dizanibû ku di demên dawîn ên ku em lê ne, girtina emran dê bi rastî ne gengaz be, ji ber vê yekê divê baxşandin êdî bi rengek cûda were dayîn. Û ji bo vê yekê Xwedê kurê xwe kir qurban. Ji ber ku mirov nepak e, lê hezkirin û lêborîna Xwedê ew qas mezin e ku kurê xwe kiriye goşt û xwînê da ku li ser navê hemû mirovan ji bo gunehên mirovahiyê li ser xaçê bimire. Vejîna wî 3 roj piştî xaçkirinê sembola vejîna ku em ê Mesîhî gava ku em herin bihiştê biceribînin. Piştî ku Îsa Mesîh wekî Xilaskar qebûl dike, Xiristiyanek xwe ji nû ve bi avê imad dike wekî xirîstiyanek nûbûyî, paqij vejîne û bi vî rengî jiyana herheyî didirû. Her kesê ku bawer dike ku Îsa ji bo gunehên me mir, wê jiyana wî ya herheyî hebe.

Ji ber vê yekê Îsa dibêje:"Rê, rastî û jiyan ez im. Ji bilî min tu kes nayê ba bav.". (Yûhenna 14:6)